Rozdział 13: "Pożałujesz tego"

• Nie miałeś dzisiaj czasami spotkać się ze swoimi geninami? - Rzuciłam, zaparzając sobie herbatę.
• Tak, ale dopiero po południu, bo Sakura pomaga w kwiaciarni Ino. - Mruknął Kakashi, przewracając stronę nowo zakupionej książki.
• To ta blondynka z klanu Yamanaka? - Zapytałam, idąc w stronę sofy, na której leżał, podparty na łokciach.
• Jej ojciec to Inoichi z grupy wywiadowczej.
• Pamiętam go. Już wtedy był niezłym specem od tego typu rzeczy. - Usiadłam po turecku na podłodze, zaraz przy kanapie. - To on tworzył tą formację z Narą i Akimichim... Jak ona się nazywała?
• Ino-Shika-Chou. - Zaśmiał się, uderzając mnie książką. - Proste do zapamiętania.
• No, wiesz... Nie każdy ma taki mózg jak ty. - Fuknęłam. - Poza tym, to bolało!
• Nie przesadzaj! Tylko lekko cię dotknąłem. - Z powrotem wrócił do czytania.
• TO w twoim mniemaniu było lekko?! - Warknęłam. - W takim razie nawet nie chcę sprawdzać co dla ciebie znaczy 'mocno'.

   W odpowiedzi po pomieszczeniu rozszedł się gromki śmiech. Westchnęłam zrezygnowana i spojrzałam za okno.

   Zegar wskazywał dobrze po dziesiątej. Słońce było już bardzo wysoko, przypiekając wszystko co napotkało. Zapowiadał się duszny i gorący dzień, sprawiający, że lenistwo zwiększało swój udział w codziennym życiu. Ludzie nie wychodzili z domu. Robili to jedynie wtedy, gdy nie mieli już żadnego wyjścia. Zwierzęta pochowały się w cieniach, a roślinność wydawałaby się mizerniejsza niż przystało na wiosenną porę. Każdy, kto mógł, unikał tej zapowiedzi skwaru.

• „On poważnie ma zamiar później trenować?!” - Przemknęło mi przez głowę. - „Przy tej pogodzie można jajka na kamieniach smażyć, a już nie mówię o ruszaniu się gdziekolwiek.”

   Minęły już prawie trzy tygodnie odkąd 'raczyłam pojawić swój, zgrabny tyłek we wiosce' jak to stwierdził kiedyś Asuma przy kieliszku. Zdążyłam przywitać się już ze wszystkimi i zwiedzić całą wioskę. Poznałam wiele nowych osób. Głównie byli to rówieśnicy Naruto, Sasuke i Sakury.

   Na wspomnienie tej ostatniej uśmiechnęłam się, tym samym ściągając uwagę Kakashi'ego.

• Co cię tak bawi? - Zapytał.
• Pomyślałam o próbach podboju młodej Haruno. - Wyszczerzyłam się jeszcze bardziej.

   Na jedną, krótką chwilę mężczyznę zamurowało. Moment później kulił się w spazmach śmiechu.

• Tego... Nie... Można... Nazwać... „Podbojem”... - O mało co nie spadł z kanapy.
• Gomene, zły dobór słów. - Zachichotałam.

   Sakura od samego początku próbowała w jakiś sposób zaskarbić sobie moją sympatie. Często wychodziły z tego niezłe perypetie. W szczególności jak siedzieliśmy w Ichiraku Ramen i miała bliskie spotkanie z Ayame. Często skakały sobie do gardeł w 'ten kobiecy sposób' jak miał to w zwyczaju nazywać Hatake. Jedna drugą próbowała zabić wzrokiem, zepchnąć 'przypadkiem' ze stołka, rzucić jakąś kąśliwą uwagę albo być tą 'która siedzi najbliżej Fukurou'. W pewnym momencie stały się tak nieznośne, że starałam się unikać ich ze wszystkich sił. Jednak nie dało to za dużego rezultatu. W jakiś niewyjaśniony sposób zawsze potrafiły mnie wywęszyć, więc po prostu pogodziłam się z tym.

  Oczywiście Haruno w międzyczasie cały czas próbowała podbić serce młodego Uchihy. Ten był nieugięty. Często zazdrościłam mu tej determinacji, z którą wymijał każdą, zakochaną w nim dziewczynę. Gdybym tylko mogła się tego nauczyć, miałabym święty spokój! Niestety, Kakashi twierdzi, że po prostu jestem za miękka. Może miał rację. Łamanie dziewczęcych serc nie leżało w mojej naturze.

   Mój wzrok padł na zieloną książkę w rękach Szarowłosego, obecnie zasłaniającą jego twarz.

   Co do tego typka... Od dłuższego czasu stałam się odporna na jego filuterne żarty, które powodowały u mnie ogromne rumieńce na twarzy. Często jeszcze próbował tych swoich sztuczek, ale nie miały już takiego wpływu.

   Głównie właśnie z nim spędzałam czas. Po pierwsze był moim 'bodyguardem', a po drugie przy nim mogłam być swobodna, chodzić ubrana jak chcę, bez maski i wyrażać się tak, jak miałam na to ochotę.

No i uwielbiałam go wkurzać. Nie będę mu przecież pozwalała na samowolkę. Co to, to nie!

   Zaczęliśmy znacznie lepiej się dogadywać. Mimo wszystko na początku były to trochę sztywne wypowiedzi, spowodowane dystansem między nadawcą, a odbiorcą. Z czasem wszystkie granice zaczęły się zacierać. Na pewno znajdą się jeszcze jakieś, ale myślę, że już nie tak poważne.

• Kto dzisiaj robi obiad? - Rzuciłam, zaciągając się łykiem pysznej herbaty.
• Może zamówimy pizzę? Dawno nie było, a z chęcią zjadłbym. - Odparł wymijająco Kakashi.
• Czyli teraz ty miałeś gotować. - Oznajmiłam, posyłając mu rozbawiony wzrok.

   Zanim odpowiedział, spojrzał w bok i chrząknął.

• Nooo... Tak. - Mruknął ledwie dosłyszalnie.
• W takim razie niech będzie pizza. Lepsze to niż te twoje, nie do przełknięcia dania. - Wzdrygnęłam się na wspomnienie jednego z nich.
• Aż takie złe nie były! - Zbulwersował się.
• Nie-e wcale... - Rzuciłam sarkastycznie.
• Następnym razem sama sobie zrobisz jedzenie! Poza tym mi smakowało. - Ostatnie zdanie dodał trochę ciszej.

   Wytrzeszczyłam na niego oczy, rzucając zniesmaczone spojrzenie.

• Jak ty mogłeś w ogóle to wziąć do buzi? - Kręciłam z niedowierzaniem głową. - Dziwny z ciebie człowiek.
• Sama sobie gotuj! - Powtórzył, prychając.

   Przekręcił się na sofie tak, że teraz jego twarz skierowana była w stronę jej oparcia. Oczywiście udawał, że jego męska duma została poważnie zraniona. Zabawny widok. Dorosły człowiek czytający książkę z nosem na kwintę.

• Nie gniewaj się. - Dźgnęłam go palcem w plecy.

   Brak jakiejkolwiek reakcji.

• Oi! Kakashi~~. - Zaczęłam szturchać go całą dłonią.

   W odpowiedzi odburknął tylko coś niezrozumiałego.

• No, nie bądź taki! Wiesz, że mówię prawdę. Poza tym zjadłam to co zrobiłeś... - Mruknęłam.
• Powiedź, że ci smakowało. - Rzucił.

   Dobrze, że nie widział mojej twarzy. Spoglądałam na niego spod byka z miną typu: „No, chyba kpisz sobie ze mnie.”. Hatake Kakashi, elitarny shinobi, TEN Kopiujący Ninja, obecnie zachowywał się jak... Rozpaskudzone dziecko! DOSŁOWNIE! Pokręciłam głową. Chyba nie będę miała innego wyjścia... Zacisnęłam powieki.

• Smakowało mi... - Szepnęłam.
• Co tam mówisz, bo nie słyszę? - Zapytał jakby nigdy nic, przykładając dłoń do ucha.
• Wiem, że doskonale słyszałeś! Nie baw się ze mną w te głupie gierki! - Wybuchłam.
• Hai, hai. - Odwracając się, pogładził mnie po głowie jak małego brzdąca, który nie chciał się uspokoić.

   Zmroziłam go moim, najgroźniejszym spojrzeniem na jakie było mnie stać.

• Mam coś na twarzy? - Przejechał ręką po masce.
• „Jak on mnie, do jasnej cholery, wkurza.” - Prychnęłam.

   Po marszczeniach maski mogłam się domyślić, że na jego twarz wpełzł szeroki uśmiech. Już wyciągałam ręce w jego stronę, chcąc dokonać mordu, ale przeszkodził mi w tym dzwonek do drzwi. Nie zważając na to, dalej wyciągałam dłonie. Niestety nieproszony gość był tak natarczywy, że co chwila wciskał przycisk, wywołujący tą nieznośną melodię.

   Głowa opadła mi bezwładnie pomiędzy ramionami. Podniosłam się i ruszyłam w kierunku przedpokoju. Dzwonienie cały czas nie ustępowało, więc zanim doszłam do celu, krzyknęłam:

• Idę, idę! - Wykonałam parę pół pieczęci, powodując zmianę swojego ubioru na bardziej męskie, oczywiście z maską.

   Zanim otworzyłam, sprawdziłam, czy wszystko jest w porządku. Nacisnęłam klamkę i moim oczom ukazał się nie kto inny, niż młody Uchiha.

   Od dłuższego czasu przychodził do mnie w ramach treningu. Uczyłam go różnych technik, które poznałam podróżując, pożyczałam zwoje, pokazywałam niekiedy sposób w jaki można ulepszyć ataki i tym podobne. Musiałam przyznać, że miał duży potencjał. BA! Nawet ogromny. Dawno nie spotkałam osoby, potrafiącej tak szybko chłonąć informacje i wykorzystującej je w walce. Interesujący z niego dzieciak.

• Ohayō Fukurō-senpai. - Oznajmił obojętnie Sasuke.
• Yo. - Odparłam, lekko zaskoczona. - Co cię do mnie sprowadza? - Ściągnęłam brwi.
• Może potrenujemy razem? - Rzucił bez ogródek.
• Przecież po południu mamy się spotkać. Chyba, że Kakashi coś przekręcił? - Zapytałam samą siebie.
• Iie. Po prostu chciałem poćwiczyć póki jest trochę czsu.
• Czemu nie i tak nic ciekawszego nie mam do roboty. - Wzruszyłam ramionami. - Tylko znajdziemy jakieś zacienione miejsce, bo rozpłyniemy się na tym słońcu. - Zażartowałam.
• Już o tym pomyślałem. - Znów ten beznamiętny ton.
• Dobrze, w takim razie skoczę tylko po resztę ekwipunku.

  Kiwnął głową. Ruszyłam z powrotem do środka. Kakashi zauważając zmianę mojego stroju, zapytał:

• Wybierasz się dokądś?
• Hai. - Mruknęłam, zbierając kabury z bronią. - Idę potrenować z Sasuke.
• Iść z wami? - Położył swoją książkę na torsie, grzbietem do góry.
• Nie ma potrzeby. - Przypięłam woreczek do pasa. - Chyba, że chcesz się nieźle wynudzić, patrząc jak próbuję zabić twojego ucznia. - Wyszczerzyłam się.
• Może jednak pójdę. Ta kwestia o śmierci była kusząca. - Zaśmiał się.
• Jak chcesz, ale jeśli się z nami zabierasz, to rusz już ten tyłek z kanapy.

  Niechętnie podniósł się z sofy. Podpiął swoje kabury, a następnie wyszliśmy z domu, zgarniając Uchihę ze sobą.

• A więc prowadź. - Oznajmiłam, gestem ręki wskazując mu pierwszeństwo.

  Chłopak nie wiele myśląc, ruszył sprintem w tylko sobie znanym kierunku. Ja zaraz za nim.

• Takie gorąco, a oni każą mi biegać. - Fuknął Kakashi. - Jakby powiedział to Shikamaru: Mendō Kusai. - Westchnął i pognał za nami.

   Przemieszczaliśmy się jakieś 10 minut przez las, w którym powietrze wydawało się niezwykle rześkie, co w porównaniu z centrum Konohy było dużym zaskoczeniem. Zatrzymaliśmy się na polance, gdzie niesamowicie wysokie drzewa tworzył tak wielki cień, że prawie cała przestrzeń pomiędzy nimi była zacieniona.

• Skąd znasz to miejsce? - Spytałam, rozglądając się uważnie.
• Kiedyś podczas treningu wpadłem na nie. - Wzruszył ramionami Sasuke.
• W takim razie... Od czego zaczynamy? - Skierowałam swój wzrok na chłopaka.
• Myślę, że najpierw mały sparing. - Oznajmił.
• To dobry pomysł. - Zaczęłam rozciągać się. - Trzeba kości rozprostować.
• Jeśli nie macie nic przeciwko, usiądę sobie tam, pod drzewem. - Wtrącił się Hatake, wskazując ogromny dąb.
• Jasne. - Rzuciłam na odczepnego, wracając do konwersacji z brunetem.

   Kakashi westchnął, kręcąc głową, po czym ruszył do wcześniej wspomnianego miejsca. Usiadł się i wyją swoją, najdroższą książkę. Zaczął czytać.

• Coś specjalnego chcesz przećwiczyć? - Zapytałam.
• Myślałem o kunai'ach. - Odparł Uchiha.
• Ostatnio to próbowaliśmy. Byłeś naprawdę niezły. Może tym razem coś nowego? - Uśmiechnęłam się figlarnie.

   Chłopak ściągnął brwi, nie bardzo rozumiejąc. Wyciągnęłam długi, lecz chudy, zwój zza pasa. Odpieczętowałam go. Rozwinięty, położyłam przed sobą. Nadgryzłam kciuk, przejechałam po pergaminie i wykonałam skomplikowane pół pieczęcie. Pojawiła się katana z piękną, zielono-czarną rękojeścią i ozdobnym jelcem w tych samych kolorach. Schowana była w pochwę ze smukłym seledynowym smokiem na grafitowym tle. Podniosłam ją, aby następnie rzucić w stronę chłopaka.

• Umiesz się tym posługiwać? - Wyszczerzyłam się.
• Trochę. - Skrzywił się.
• Masz okazję, żeby nauczyć się czegoś więcej. - Wyciągnęłam swój miecz z futerału na plecach.

   Złapałam go oburącz. Prawa dłoń znajdowała się wyżej. Wyprostowałam ostrze przed sobą i oznajmiłam z szerokim uśmiechem:

• Nadchodzę. - Ruszyłam na niego.

   Zamachnęłam się lekko, a Sasuke zasłonił się kataną, parując mój cios. Syknął.

• Trzymasz rękę za blisko tsuby. <Jap. jelec> - Rzuciłam, odskakując dwa kroki w tył. - Pokaleczysz sobie palce. Odsuń je tak na 3 cm.

   Posłusznie wykonał polecenie. Po chwili to on próbował zaatakować mnie.

• Za sztywno masz nadgarstki. - Pchnęłam mocniej katanę, sprawiając tym samym, że chłopak przejechał się z 2 m po trawie. - Tsuka <Jap. rękojeść> musi być złapana w naturalny sposób. Jeśli tak nie zrobisz, przyjmowanie ciosów, czy ich zadawanie, będzie dla ciebie bolesne, a przy okazji mniej efektowne.

   Ruszyliśmy jednocześnie na siebie. Nasze miecze zetknęły się ze szczękiem stali. Dało się czuć niewielką poprawę w jego ataku. Naprawdę szybko się uczył.

Jednak cały czas „siekał” na oślep. Sposób w jaki się poruszał był chaotyczny.

• Prawą dłonią nadajesz kierunek, lewą hamujesz, lub przyspieszasz, w zależności od fazy cięcia.

   Dawałam mu wskazówki, robiąc tylko uniki i blokując dosięgające mnie pchnięcia. Z czasem Sasuke udało się wcielić moje sugestie w styl walki.

• Kiedy zaczniesz mnie atakować?! - Warknął, zdenerwowany już moimi odskokami.
• Spokojnie. Na razie muszę nauczyć cię podstaw. Jeśli je opanujesz możemy przejść na wyższy poziom. - Odchyliłam się w tył, niemal dotykając głową podłoża.
• Jak długo jeszcze to zajmie? - Zapytał trochę spokojniej.
• Masz małe niedociągnięcia, ale i tak stosunkowo szybko pojmujesz o co w tym chodzi. - Sparowałam cios, wymierzony w moje ramię.

   Zrobiłam przewrót w tył unikając salwy szybkich cięć. W tym czasie moją uwagę przykuła siła z jaką chłopak zadawał je.

• Ręce spoczywają luźno na rękojeści, ściskasz ją jedynie małym palcem i serdecznym. W zależności od siły ciosu, używa się też środkowego. Wskazujący oraz kciuk spokojnie na niej leżą. - Napomknęłam, zasłaniając się mieczem.

   Ćwiczyliśmy te parę elementów prawie cztery godziny. W międzyczasie Uchiha zrobił spore postępy, widoczne gołym okiem, lecz to wciąż nie był zadowalający efekt.

• Nieźle wam idzie. - Przyznał z aprobatą Kakashi, podnosząc się z ziemi.
• Też tak myślę. - Uśmiechnęłam się, posapując.
• Tylko, że na dzisiaj musimy już skończyć. Reszta drużyny czeka.
• Totalnie zapomniałem! - Uderzyłam się w czoło. - Dokończymy innym razem Sasuke.

   Chłopak leżał na trawie, dysząc i ociekając potem. W sumie muszę przyznać, że to był niezły wycisk. Sama trochę się zgrzałam.

• Dasz radę się ruszyć? - Stanęłam nad nim, chowając katanę do pochwy.
• Hai. Muszę tylko złapać oddech. - Mruknął z zamkniętymi oczami.
• Tyle, to poczekamy, ne? - Zwróciłam się do Hatake.
• No, przecież nie zostawię własnego Genina na pastwę losu. - Zaśmiał się.

   Wzięłam katanę, którą pożyczyłam brunetowi i zapieczętowałam na nowo w zwoju.

   Po pięciominutowej przerwie ruszyliśmy w drogę powrotną. Przy bramie czekała na nas reszta grupy. Sakura momentalnie pojawiła się obok mnie, a Naruto próbował się dowiedzieć, dlaczego młody Uchiha jest taki zmęczony. Oczywiście wywiązała się z tego niewielka kłótnia.

• Zamknij się, usuratonkachi! <Jap. Niedołężny głupek> - Burknął brunet, mający już dość Uzumaki'ego.
• Sam jesteś idiotą! - Żachnął się.
• Hai, hai. Już starczy Naruto. - Kakashi próbował ich uspokoić.

   Przyglądałam się jego poczynaniom z odległości, uśmiechnięta od ucha do ucha.

• Ano... Fukurō-senpai?... - Usłyszałam dziewczęcy głosik za plecami.

   Westchnęłam, zamykając oczy. Uniosłam powieki i odwróciłam się do tyłu.

• Słucham? - Zapytałam przyjaźnie.
• Co będziemy dzisiaj robić? - Młoda Haruno przyglądała mi się z zaciekawieniem.
• Nie jestem pewny, ale jak rozmawiałem dzisiaj rano z Kakashim to mówił o jakichś ćwiczeniach w lesie. Nie wiem o co dokładnie mu chodziło.
• B-Będziesz z nami trenował? - Spytała nieśmiało.
• Raczej nie. - Sakura posmutniała. - Chyba, że sensei wymyśli coś interesującego. - Dodałam szybko, kładąc dłoń na karku.

   Przytaknęła ochoczo z szerokim uśmiechem na twarzy.

• To co? Możemy iść? - Spytał Hatake, stojąc pomiędzy obrażonymi Geninami.
• Głupio się pytasz. - Skwitowałam.
• Ikuzo. <Jap. Ruszajmy> - Rzucił, po czym odbił się od ziemi i ruszył w las.

   Zaraz zanim pobiegli Naruto i Sasuke, następnie Sakura, a ja na samym końcu. Tak na wszelki wypadek.

   Mężczyzna na czele próbował ignorować dwójkę zaraz za nim. Cały czas dogryzali sobie i wyzywali od najgorszych. Jeden drugiego chciał zepchnąć z konara. Zabawnie to wyglądało.

  Młoda Haruno, biegnąca w niewielkim odstępie ode mnie, co chwilą zerkała za siebie, jakby upewniając się, że cały czas tu jestem. Kolejny powód do śmiechu. Ta dziewczyna z dnia na dzień coraz bardziej mnie zadziwiała.

   W pewnym momencie, gdy jej wzrok był skierowany na mnie, źle stanęła. Jej stopa wygięła się pod dziwnym kątem. Ześliznęła się z pnia drzewa i zaczęła spadać w dół. Tak bardzo sparaliżował ją strach, że nawet nie krzyknęła.

   Niewiele myśląc, odbiłam się mocniej od konaru, kierując się w dół – prosto na dziewczynę. Dwa metry nad ziemią złapałam ją bezproblemowo. Trudniej było jednak z lądowaniem. Drzewa rosły tu tak gęsto, że ledwo co omijałam je, uważając na ciało Sakury. Skumulowałam chakrę w stopach i zaczęłam ześlizgiwać się po pniach, przeskakując z jednego na drugi. Na szczęście udało mi się uniknąć jakichkolwiek kolizji. Kiedy bezpiecznie dotknęłam podłoża, różowowłosa jakby ożyła, zrozumiała co się przed chwilą stało. Usadziłam ją ostrożnie pod konarem tak, aby czasem nie dotknąć jej nogi.

• Nie strasz mnie tak więcej. - Wyszczerzyłam się.
• S-Sumimasen. - Rumieniec rozlał się na jej policzku.
• Nie masz za co przepraszać. - Mruknęłam, spoglądając na kostkę. - Boli cię?

   Zaczęła lekko nią poruszać, po czym syknęła z bólu.

• Nie jest złamana. To dobrze. - Bez większego pośpiechu ściągnęłam jej but. - Mogę? - Zapytałam, przymierzając się do dotknięcia nogi.

   Kiwnęła niepewnie głową. W jej oczach widoczny był strach.

   Wokół moich dłoni pojawiła się zielonkawa poświata. Musiałam się upewnić, czy aby na pewno nie pomyliłam się co do diagnozy. Jedną ręką przytrzymywałam stopę, a drugą zaś skanowałam. Delikatnie przejeżdżałam nad opuchniętym miejscem. Kiedy upewniłam się w swojej ocenie, zaczęłam leczyć nogę.

   Sakura przyglądała mi się z ogromnym zaciekawieniem, śledząc każdy, nawet najmniejszy, ruch. Po chwili chakra, otaczająca dłonie, zniknęła.

• Teraz powinno być w porządku. - Oznajmiłam.

   Dziewczyna chcąc się przekonać, zaczęła poruszać stopą. Z wyrazu jej twarzy mogłam wyczytać, że jest zaskoczona i to bardzo.

• Nie boli... - Szepnęła.
• A ma? - Zaśmiałam się.
• N-Nie. Oczywiście, że nie. - Szybko zaprzeczyła. - Ano... Arigatō. - Dodała zaróżowiona.

  W odpowiedzi uśmiechnęłam się do niej. Odcień jej policzków przybrał na sile.

• Myślę, że powinniśmy ruszyć za nimi, bo coś czuję, że nie zamierzają zawrócić. - Odparłam. - „Hatake, pożałujesz tego!” - Coś we mnie miało ogromną ochotę zabić tego drania.
• Hai. - Zaczęła się podnosić.
• Co ty robisz? - Niepokój w moim głosie, dał jej do myślenia.

  Ściągnęła brwi.

• Wezmę cię na swoje plecy. - Jej oczy momentalnie wyszły z orbit, a twarz niemal cała stała się czerwona. - Nie mogę pozwolić, żebyś nadwyrężała nogę.
• J-Ja d-dam radę! - Zaczęła się jąkać.
• Daj spokój! - Machnęłam ręką. - Poza tym tak szybciej nadrobimy drogę.

  Ta odpowiedź spowodowała, że w Sakurze coś pękło i przytaknęła nieznacznie głową. Odwróciłam się, a ona ostrożnie wdrapała się na moje plecy. Kiedy już się usadowiła, powiedziałam:

• Lepiej trzymaj się mocno, bo nie mam zamiaru brać odpowiedzialności za uszkodzenia na twoim ciele. - Zażartowałam.

  Młoda Haruno przyległa mocniej do mnie, ściśle oplatając rękoma. Po chwili pędziliśmy między drzewami tak szybko, że ledwo było widać ich kontury. Uwielbiałam to.

  Niecałą minutę później dogoniliśmy resztę drużyny. Naruto zaraz wszczął alarm:

• Dlaczego Sakura-chan jest na plecach Sowy?! - Zbulwersował się.
• Skręciła sobie nogę. - Odparłam.
• Co takiego?! - O mały włos nie spadł z pnia.
• Później ci wytłumaczę, bo nie mam zamiaru ciebie też leczyć. - Uśmiechnęłam się.
• A-Ale!... - Zaczął.
• Naruto, zaraz będziemy na miejscu. Wtedy porozmawiasz. - Wtrącił się Kakashi.

  Faktycznie moment później staliśmy na dość dużej polanie przy niewielkim strumyku. Różowowłosa zeszła z moich pleców i samodzielnie ruszyła w stronę wody, najpierw jednak dziękując mi. Uzumaki pobiegł zaraz za nią, a Sasuke prychnął, siadając na kamieniu w cieniu. Spoglądając na nich, odezwałam się do Kakashiego:

• Dlaczego nie zatrzymaliście się?
• Wiedziałem, że sobie świetnie poradzisz. - Odparł, szczerząc się.
• Pożałujesz tego. - Burknęłam, ze sztucznym uśmiechem na twarzy. - Tylko wrócimy do domu.

No i jest kolejny rozdział. Muszę przyznać, że ten jest jednym z najlepiej napisanych przeze mnie.

*dumnie wypina pierś* Chociaż nie mi to oceniać. Whatever.

Co do tych Waszych próśb o Hentai:

Ona ma mu zaraz do łóżka wskoczyć? Nie widzieli się przez 11 lat, a do tragedii z Kyuubim żyli w stosunkach SENSEI-GENIN, więc ja nie wiem o czym tu dużo mówić. Kiedyś na pewno będą takie scenki, ale musicie cierpliwie czekać. :D

Przypominam, że możecie znaleźć mnie na fejsbuku.

Poza tym: Jak Wam się podoba nowa oprawa graficzna? ;3